Τεύχος Ιανουαρίου

''Απαγορεύεται το κυνήγι στα δημόσια σχολεία''

Από τη Σολάκη Χρύσα, B5

Ενδοσκόπηση:
Τώρα που πλησιάζει και το τέλος του 1ου  τετραμήνου αυτού του σχολικού έτους, μαζί με την μικρή ανακούφιση για το τέλος  των διαγωνισμάτων, έρχεται και ο μεγαλύτερος ίσως εφιάλτης των περισσότερων Ελλήνων μαθητών: οι βαθμοί. Είναι ένα θέμα που βασανίζει δεκάδες, εκατοντάδες ελληνόπουλα και κάθε χρόνο γίνεται η αιτία είτε απόκτησης κάποιου νέου gadget είτε περιορισμού εξόδων και χαρτζιλικιού πολλών από αυτά. Όπως και νά'χει, η αντίληψη ''έχω ψηλούς βαθμούς, άρα είμαι καλός μαθητής, άρα είμαι και έξυπνος'' είναι εντελώς λανθασμένη κι άκυρη. Επίσης, ποιό το νόημα ύπαρξης του Μ.Ο.; Και γιατί πια τόσος λόγος για τους βαθμούς; Διαβάστε παρακάτω το γιατί...

Οι λαθροθήρες...
Οι περισσότεροι αναγνώστες σίγουρα κάποια στιγμή στο πέρας των σχολικών σας χρόνων θα έιχατε στην τάξη σας έναν μαθητή, το ''τσιμπούρι'', τον ευνοημένο, αυτόν που κανέις ποτέ δε συμπάθησε γιατί έτρεχε σαν τον ακόλουθο, πίσω  από καθηγητές για να εξασφαλίσει έναν-δύο βαθμούς παραπάνω. Και τις περισσότερες φορές τα κατάφερνε... Έχει άραγε σκεφτεί κανείς τί αντιπροσωπεύουν οι βαθμοί; Η απάντηση είναι: ΤΊΠΟΤΑ ΑΠΟΛΎΤΩΣ, ειδικά όταν πρόκειται για τις τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Διότι άλλοι καθηγητές βαθμολογούν με μοναδικό κρητήριο ένα διαγώνισμα (αγνοώντας ώς πτωχοί τω πνέυματι ότι μια σειρά ερωτήσεων δεν είναι ικανή να κρίνει και να αποκαλύψει τις γνώσεις ενός μαθητή κι επιπλέον ο ίδιος θα μπορούσε να μην είχε γράψει καλά για χιλιάδες λόγους...), άλλοι με βάση την παρουσία του μέσα στην τάξη (στα ριάλλιτυ το λένε ''σκηνική παρουσία'') κι άλλοι κάνοντας έναν συνδασμό μεθόδων. Όμως κανέις δεν εξετάζει τις γνώσεις των μαθητών με αποτέλεσμα οι βαθμολογία να είναι υποκειμενική και πλασματική.
Και αλήθεια τί δείχνει ένας βαθμός; Ότι είναι κάποιος έξυπνος; Ότι έχει την ικανότητα να γράφει καλά στα διαγωνίσματα; Ότι ''γνωρίζει'' τον καθηγητή; Τί, αλήθεια;

To sum up...
Παρόλ'αυτά, η μεγαλύτερη ανοησία σε όλο το σύστημα βαθμολογίας, είναι σαφώς η ύπαρξη του Μέσου Όρου... Ποιός ο λόγος να υπάρχει; Τί εξυπηρετεί; Ποιός το σκέφτηκε; Απαντώ: Υπάρχει μονάχα για να ρωτάει το ένα παιδάκι το άλλο ''Τί πήρες;'' ή ''Πόσο έβγαλες'' και για απολύτως κανέναν άλλο λόγο. Εξυπηρετεί στην ανέυερση σημαιοφόρου και παραστατών, μόνο και το σκέφτηκε κάποιος που απλώς δεν είχε τί άλλο να κάνει εκείνη την ημέρα!
Ας θέσουμε όμως ένα παράδειγμα για να στηρίζονται οι απόψεις μας: Ας υποθέσουμε ότι βρίσκεστε σε ένα σούπερ-μάρκετ, στη μαναβική και αποφασίζετε να πάρετε μήλα και πορτοκάλια. Όταν ο υπάλληλος ζητά να ζυγίσει τα προϊόντα, έτυχε ποτέ να τα ζυγίσει όλα μαζί; Μάλλον όχι. Και εν τέλει, λέτε: ''Πήρα δύο κιλά μήλα και τρία κιλά πορτοκάλια'' κι όχι ''Πήρα πέντε κιλά μήλαπορτοκάλια''. Τότε λοιπόν, πώς είναι δυνατόν να συγκρίνει κανέις τα Μαθηματικά με τα Αρχαία Ελληνικά και τη Γυμναστική με τα Αγγλικά και όλα μεταξύ τους; Δε φαίνεται και τόσο λογικό τελικά... Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να καταργηθεί ο Μ.Ο. και αντι για αυτόν να εφαρμοστεί κάποιο άλλο, πιο κατανοητό σύστημα; Οπώς για παράδειγμα  να μη συγκρίνονται καθόλου τα μαθήματα μεταξύ τους και το καθένα να λαμβάνεται ξεχωριστά εφόσον δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο. Ίσως;

Προς τί η όλη αναστάτωση;
Ας δούμε τώρα λίγο πιο βαθειά το θέμα. Γιατί να υπάρχουν οι βαθμοί και να είναι τόσο υπερεκτιμημένοι; Δεν είναι μερικοί αριθμοί πάνω σε ένα οποιοδήποτε χαρτί εκτύπωσης; Δηλαδή,  αλλάζει κάτι με την ύπαρξη ή τη μη ύπαρξή τους; Ούτε περισσότερη γνώση προσφέρουν, ούτε σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Μόνο για τους γονείς αποτελούν απόδειξη της ''εξυπνάδας'' των παιδιών τους και μπορούν πια να λένε: ''Εύγε καμάρι μου που πήρες 19. Τώρα είσαι το εξυπνότερο παιδί και γι αυτό σου αξίζει ένα PlayStation''. Μάλιστα...

Τέλος κυνηγετικής περιόδου!
Οφείλει λοιπόν κάθε μαθητής να καταλάβει ότι οι βαθμοί δεν είναι μια υπόθεση σπουδαία ούτε θα κριθεί η ζωή τους από αυτό. Στη χώρα που ζούμε, πρωτοστατούν στο σχολικό περιβάλλον ως θέμα και κάνουν πολλά Ελληνόπουλα να ιδρώνουν μόνο στη σκέψη τους. Ας μη ξεχνούν όμως ότι όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, δηλαδή, ακόμα και να παίρνει κανείς 20 καθ' όλη τη του καριέρα  ως μαθητής, αν στο τέλος δε περάσει σε κανένα Πανεπιστήμιο και δε καταφέρει τίποτα σε μορφωτικό επίπεδο στη ζωή του, τότε βεβαίως και πρέπει να πει στον εαυτό του: Ναί! Είμαι καλός μαθητής, είχα 20! Και μετά αναρρωτιόμαστε γιατί η χώρα μας βρήθει από ανθρώπους γεμάτους κόμπλεξ και ανασφάλειες...