Τεύχος Νοεμβρίου

Καφενείον: ''Το ελληνικόν σχολείον''

Από τη Σολάκη Χρύσα, B5

''Education has produced a vast population able to read but unable to distinguish what is worth reading.''(Η εκπαίδευση εχει παραγάγει έναν τεράστιο πληθυσμό ικανό να διαβάζει, αλλά ανίκανο να διακρίνει ό,τι αξίζει να διαβαστεί).
Λίγες μέρες πριν, έτυχε να διαβάσω κάπου στο διαδίκτυο αυτή τη φράση, η οποία εκτός απο το γεγονός ότι μου θύμισε ακριβώς το Ελληνικό Σχολείο, με έβαλε και στη διαδικασία να σκεφτώ, να ψάξω και τέλος να εμπνευστώ.Τελικά ανακάλυψα ότι την φράση αυτή την έγραψε ο Άγγλος ιστορικός G.M. Trevelyan στο βιβλίο του ''English Social History'' το 1942.Κατάλαβα 'ετσι πως η ελληνική εκπαίδευση μοιάζει με ένα άσχημο καφενείο με κανόνες που κανεις δεν εφαρμοζει, και αλλάζει δοιηκηση συννεχως χωρις όμως να αλλάζει τιποτα ουσιαστικο .Έτσι λοιπόν, και με αφορμή την φράση αυτή αποφάσισα να μοιραστώ την γενική μου εντύπωση για το ελληνικό σχολείο.Στο ακόλουθο κείμενο θα συναντήσετε εικόνες της καθημερινότητας κάθε Έλληνα (και μη) μαθητή που έχει την ''τύχη'' να φοιτά στο ελληνικό σχολείο και πιθανόν να κουνάτε το κεφάλι γεμάτοι αγανάκτηση και κατανόηση, όπως έκανα κι εγώ καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά.
Μια ζούγκλα που όλοι γνωρίζουμε καλά...το σχολείο μας!
Αλίμονο αν δεν έχει έρθει κανένας μαθητής ελληνικού σχολείου αντιμέτωπος με έναν τόνο άσχημες εικόνες να καταστρέφουν την αισθητική του πρωί-πρωί και να τον κάνουν ΄έτσι απρόθυμο να συμμετάσχει σε κάθε είδους ενδοσχολική δραστηριότητα.Φυσικά και όλοι έχουμε ακούσει πάμπολλες φορές την φράση -Εσένα το μυαλό σου μόνο στο ''έξω'' ειναι...-από όλους τους δασκάλους και καθηγητές μας από τη στιγμή που πρωτοπατήσαμε το πόδι μας στην αίθουσα της  Α' Δημοτικού μέχρι την ώρα που κάνουμε το πρώτο μας βήμα και βγαίνουμε από την τελειταία τάξη που φιλοξενούσε για έναν και τελευταίο χρόνο τις σχολικές μας στιγμες, αυτήν της Γ'Λυκείου.Μήπως όμως κανένας από αυτούς τους καθηγητές κάθησε ποτέ να αναλογιστεί για ποιόν λόγο είναι το μυαλό του μαθητή στο ''έξω'';Η απάντηση μάλλον βρίσκεται στον ίδιο τους τον καθρέπτη.Μήπως ο ίδιος ο καθηγητής προκαλεί το μυαλό των μαθητών να βρίσκεται στο πολυπόθητο ''έξω'';Ή καλύτερα μήπως το ίδιο το σχολείο το προκαλεί αυτό; Είναι λοιπόν απογοητευτικό για ένα παιδί που θέλει να αλλάξει τον κόσμο με τον δικό του πάντα τρόπο και προετοιμάζεται να κυβερνήσει τον πλανήτη, να πρέπει να βιώνει καθημερινά την απογοητευτική κατάσταση  στον χώρο στον οποίο έχει περάσει τις περισσότερες ώρες της ημέρας(μετά το σπίτι του φυσικά!).Και κάθε φορά που αναρωτιέται ΓΙΑΤΙ; είτε όταν ρωτάει ΓΙΑΤΙ; , πάντα η ίδια απάντηση έρχεται να του κόψει τα φτερά και να πάρει μακριά κάθε του ελπίδα για μια ακόμα φορά: ''Φταίει το Υπουργείο.'',''Φταίει η κυβέρνηση'',''Φταίνε οι πολιτικοί'',''Φταίνε όλοι οι Έλληνες'',''Φταίει το κράτος''...Μα τελικά ποιός φταίει; Ο μαθητής σίγουρα όχι...
Η εξουσία τον αλλάζει τον άνθρωπο...
Διαβάζοντας ξανά την τελευταία φράση που έγραψα, αναρωτήθηκα: Μήπως υπερβάλω λιγάκι; Μήπως και οι μαθητές έχουν μερίδιο της ευθύνης; Ένα περιστατικό, οικείο σε όλους του μαθητές της χώρας μου όμως, ήρθε να με πέισει: Θυμάμαι λοιπόν έναν καθηγητή κάποια χρονιά, να έχει σηκώσει στον πίνακα κάποια συμμαθήτρια μου για να λύσει κάποια άσκηση.Λόγω άγχους ή μπορεί και φόβου η κοπέλα αυτή σχεδόν έτοιμη να καταρρέυσει, δεν κατάφερε να λύσει την άσκηση.Αποτέλεσμα, ο πανέξηπνος, αλάνθαστος και φυσικά παντογνώστης καθηγητής της φώναξε να καθήσει και στην συννέχεια κυριολεκτικά την εξευτέλυσε, στολίζοντάς την με πλήθος επιθέτων όπως άσχετη, άχρηστη, ανεγκέφαλη και διανοητικά καθυστερημένη. Την επομένη, και αναφέροντας το περιστατικό σε κάποιον οικογενειακό φίλο, ο οποίος τύχαινε και συμμαθητής του εν λόγω καθηγητή  μου αποκάλυψε κάτιπου με έκανε να σχηματίσω μια άλλη, ίσως πιο σκληρή μα τουλάχιστον εντύπωση που του άξιζε. Μου έιπε λοιπόν ότι ο εκπαιδευτικός μου, ως μαθητής ήταν ο τελευταίος της τάξης και μονίμως κινδύνευε να μεινει στάσιμος λόγω χαμηλής βαθμολογίας.Άσκηση δε, ούτε κατά διάνοια δεν μπορούσε να λύσει.Όμως στάθηκε τυχερός, αφού οι δικοί του, όντας εύποροι του εξασφάλισαν σπουδές σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο του εξωτερικού, απο όπου πήρε και το πτηχείο του. Αυτός ο άνθρωπος αποτελεί παράδειγμα ενός απο χιλιάδες έλληνες εκπαιδευτικούς που με το ίδιο βιογραφικό προκαλούν τρομο στους ανυποψίαστους μαθητές που δεν γνωρίζουν ότι ίσως είναι πολυ εξυπνότεροι και ικανότεροι τους.Και να λοιπόν ο λόγος για τον οποίο ''επαναστατούν'' οι μαθητές.Ίσως τελικά οι καθηγητές και δάσκαλοι που ως μαθητές γνώριζαν καλά το τι θα πει ''πάτος'', τώρα έρχονται και παριστάνουν τους βασιλείς επάνω στα ψηλά τους έδρανα.Αδικία έχω να πώ...Ίσως να ήταν μια καλή ιδέα να υποβαλόταν σε αυτούς ψυχολογικά τέστ και τεστ γνώσεων κάθε χρόνο ώστε να διαπιστωθεί αν είναι ικανοί να διδάσκουν.όμως ενδεχομένως προκληθούν αντιδράσεις από κάποιους.Εγώ ένα έχω να πω ''Καθαρός ουρανός, αστραπές δε φοβάται!''
Η πραγματική όψη του αγαπημενου μας σχολείου...
Οι καθηγητές όμως δεν είναι το μόνο πρόβλημα του ελληνικού σχολείου.Σίγουρα δεν περνά απαρατήρητη η όψη των σχολείων μας.Οι άβαφοι τοίχοι ή αυτοί που είναι γεμάτι μουτζούρες και επιγραφές με σπρέΪ, τα κατεστραμένα ή καλύτερα αυτά ου ποτέ δεν φτιάχτηκαν, προαύλια, η έλλειψη πράσινου και χώρου για να περνάμε οι μαθητές τις ώρες του διαλείμματος τους ευχάριστα έιναι εικόνες πραγματικά καταθλιπτικές.Σε συζήτηση με έναν διευθυντή κάποιου σχολείου, αυτός μου είπε: Δεν φταίει το σχολείο που επικρατεί αυτό το χάος.Εσείς οι μαθητές καταστρέφετε ότι φτιάχνουμε.Τους τοίχους φέτος τους βάψαμε και κοίτα πάλι, είναι γεμάτοι ''καλλιτεχνίες'' μαθητών και μη και μουτζούρες.Τι να κάνουμε κι εμείς;Τα θρανία τα έιδες;Γεμάτα είναι από στυλό και μολύβι.Ηθελα να'ξερα, εσείς πάνω στα θρανία βγάζετε τα εσώψυχά σας; Απο παιδεία και πολιτισμό δεν γνωρίζετε;''Το μόνο που θα μπορούσα να απαντήσω στον κύριο αυτόν θα ήταν: Μα απο το σχολείο δεν ξεκινά η παιδεία; Μήπως το ίδιο το σχολείο θα έπρεπε να κάνει κάτι;Λέω μήπως...
Pet shop ''Ελληνικό Σχολείο, ειδικό στους παπαγάλους''...
Το νέο πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας υπόσχεται να κάνει το σχολείο πιο ΕυρωπαΪκό με στόχο να περιορίσει στο ελάχιστο την γνωστή σε όλους ''παπαγαλία'' και να παράγει νέους, με περισσότερο κριτικά σκέψη μαθητές. Με ολιγομελή τμήματα, καλά εξοπλισμένες αίθουσες, εργαστήρις και καλύτερα εκπαιδευμένους καθηγητές ελπίζει μα διορθωθεί η κατάσταση.Η φράσει που αρμόζει σε αυτή την πρόταση είναι: ΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ!Μα πώς είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο με αφετηρία την ερχόμενη σχολικά χρονιά, εφ'όσον δεν υπάρχει ούτε η κατάλληλη υποδομή, αλλά ούτε και η αρμόζουσα εκπαίδευση για καθηγητές για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο...Ή μήπως θα βάλει κανείς τον Χάρρυ Πότερ να πει ''Άμπρα-Κατάμπρα'' και όλα θα γίνουν όπως ονειρεύεται η υπουργός;Γιατί μάλλον και εν μέσω κρίσης, άλλος τρόπος δεν υπάρχει...
Παραπαιδεία = Πατερίτσες του σχολείου μας!
Τέλος δεν είναι λογικό να λείπει από το άρθρο το σημαντικότερο όλων των προβλημάτων, η γνωστή σε όλους ΠΑΡΑΠΑΙΔΕΊΑ.Δε νοείται σημερινός έλληνας μαθητής, ιδιαιτέρος του λυκείου που δεν πηγαίνει έστω και σε ένα φροντιστήριο.''Για να νιώθω σίγουρος και γιατί τα σχολέια δεν τα λένε σωστά'', αυτό απαντούν γονείς και μαθητές στην ερώτηση:Γιατι φροντιστήριο;'Στην πραγματικότητα η παραπαιδεία είναι ένας κύκλος χωρίς αρχή και τέλος που προέκειψε κάποτε και μάλλον δεν θα τελειώσει ποτέ και πάει κάπως έτσι: Οι μαθητές και οι γονείς πιστεύουν ότι στο σχολείο δεν εξασφαλίζεται η απαραίτητη υποστήριξη για τις εξετάσεις, πράγμα εν μέρει αληθινό που προκείπτει διότι οι καθηγητές 'εχοντας την ιδέα ότι αφού οι μαθητές πηγαίνουν σε φροντιστήρια, δεν έχουν ανάγκη το σχολείο, άρα και οι ίδιοι δεν δίνουν σημασία, οπότε να πως προκείπτει η ανεπάρκεια γνώσεων και υποστηριξης για τις εξετάσεις.Ποιος θα βάλει τέλος σε αυτήν την παράλογη κατάσταση;
Που οδηγούμεθα τελικώς;
Διαπίστωσα τελικά ότι η κατάσταση στα σχολεία είναι πολύ χειρότερη απ'όσο περίμενα.Μα το θέμα είναι πως δεν κατάλαβα από που προέρχεται και ποιός την προκαλεί.Ειναι οι μαθητές που ορισμένες φορές δεν συμπριφέρονται σωστά; Η είναι οι καθηγητές και το ίδιο το σύστημα που δεν τους έμαθε να συμπεριφέρονατι σωστά;Απάντηση δυστυχώς δεν έχω, ούτε λύσεις στα προβλήματα.Το μόνο που έχω εγώ όπως και όλοι οι έλληνες μαθητές ειναι ΕΛΠΊΔΑ.Ελπίζω λοιπόν ότι μια μέρα, με τη συνεργασία συστήματος και μαθητών, η εκπαίδευση θα γίνει όπως θα έπρεπε να ήταν και θα πάψουμε επιτέλους να λέμε κάθε πρωί :''Μαμά, μη με ξυπνάς, δεν θέλω να πάω σχολείο!''